“ಪಾರಿವಾಳಗಳು ಎಲ್ಲಿಂದಮ್ಮಾ ಬರ್ತಾವೆ?” ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ.
“ಅಯ್ಯೋ, ಆ ಕೆಳಗಿನ ಮನೆಯ ದಿಲ್ಲಿ ಅಂಕಲ್ಲು ಇದ್ದಾರಲ್ಲಾ? ಅವರು ದಿನಾ ಟೆರಸ್ಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಈ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೆ ಕಾಳು ಹಾಕ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿನ್ತಾವೆ, ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕಕ್ಕಸು ಮಾಡ್ತಾವೆ,” ಅಂತ ಅವಳು ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿದಳು.
ಅದನ್ನು ಕೇಳಿ ನನಗೆ ನಗಬೇಕೋ ಅಳಬೇಕೋ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗ್ಲಿಲ್ಲ. ಈ ದಿಲ್ಲಿ ಅಂಕಲ್ಲು ಯಾಕೆ “ದಿಲ್ವಾಲೆ ದುಲಹನಿಯಾ ಲೇ ಜಾಯೆಂಗೆ” ಚಿತ್ರದ ಅಮರೀಶ್ ಪುರಿ ತರಹ ಆಡ್ತಾ ಇದ್ದಾರೋ ಗೊತ್ತಾಗ್ಲಿಲ್ಲ. ಆ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಅವರು ಕಾಳು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಲಂಡನ್ನಿನ ಪಾರಿವಾಳಗಳಿಗೆ. ಅವುಗಳು ಬಹುಶಃ ಕಕ್ಕಸಿನ ತರಬೇತಿ ಪಡೆದಿದ್ದವೇನೊ? ಆದರೆ ಈ ನಮ್ಮ ವೈಟ್ ಫೀಲ್ಡ್ ನ ಪಾರಿವಾಳಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಬುದ್ಧಿ ಇರತ್ತಾ?
“ಒಂದು ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡು. ದಿನಾ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪಾರಿವಾಳಗಳನ್ನ ಹಿಡಿದು ಕೊಡು, ಒಂದು ಪಾರಿವಾಳಕ್ಕೆ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಡ್ತೀನಿ,” ಅಂದೆ. ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಪಾರಿವಾಳನೂ ಕಮ್ಮಿ ಆಗುತ್ತೆ, ಒಂದಿಷ್ಟು ದುಡ್ಡೂ ಉಳಿಯತ್ತೆ ಅಂತ ನನ್ನ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ.
ಸ್ನಾನ ಆಗಿ, ಅವನು ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ. ನಾನು ಅವನ ಚೀಲ ರೆಡಿ ಮಾಡಲು ಶುರು ಹಚ್ಚಿದೆ. ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ ಅವರ ಬಳಿ ನಾಲ್ಕು ಪೆನ್ಸಿಲುಗಳು ಚೂಪಾಗಿ ಮೊನೆ ಇದ್ದು ಇರಬೇಕು. ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಬ್ಲೇಡ್-ಮೆಂಡರ್ ಗಳನ್ನು ತರಬಾರದು. ಒಂದು ವೇಳೆ ಬರೆಯುವಾಗ ಮೊನೆ ತುಂಡಾದರೆ, ಅದನ್ನು ಚೂಪು ಮಾಡಲು ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡದೇ ಹೊಸ ಪೆನ್ಸಿಲನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಬೇಕು. ಬ್ಯಾಟು ಮುರಿದಾಗ ವೀರೆಂದರ ಸೆಹವಾಗರು, ಹನ್ನೆರಡನೇ ಆಟಗಾರನ ಬಳಿ ಹೊಸ ಬ್ಯಾಟನ್ನು ತರಿಸಿದಂತೆ. ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಮೂರೋ-ನಾಲ್ಕೋ ಪೆನ್ಸಿಲಿನ ಮೊನೆ ಮಾಡುವುದು ನನ್ನ ಕೆಲಸ. ಮೇಜಿನ ಒಂದು ಕಡೆ ಪೆನ್ಸಿಲಿನ ಸಿಪ್ಪೆ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಚ್ಚಿಟ್ಟ ಈರುಳ್ಳಿ ಸಿಪ್ಪೆ. ನಮ್ಮ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಾವಂತೂ ಒಂದೆರಡು ಪೆನ್ಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ವರ್ಷ ಪೂರ್ತಿ ಕಳೆದದ್ದೂ ಇದೆ. ಆದರೆ ಇವರಿಗೆ ಈಗ ವಾರಕ್ಕೆ ಮೂರು ಪೆನ್ಸಿಲುಗಳು. ಅದು ಏನು ಬರೆಯುತ್ತಾರೋ? ಏನು ಮೊನೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೋ? ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ. ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕದಾದರೆ ಸಾಕು, ಅದನ್ನು ರಿಟೈರ್ ಮಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ಪೆನ್ಸಿಲ್-ಮೆಂಡರ್ ಗಳ ಸಂಬಂಧ ವಿಚಿತ್ರ. ಮೆಂಡರಿನೊಳಗೆ ಮೂತಿ ಹಾಕಿದ್ದೇ ತಡ, ಪೆನ್ಸಿಲ್‍ಗಳು ಸುರ್-ಸುರ್ ಅಂತ ತಮ್ಮನ್ನು ಕರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ನಾಲ್ಕು ಸಲ ಮೊನೆ ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಕು, ಅಮಿತಾಭ ಬಚ್ಚನ್ ತರಹ ಇದ್ದ ಉದ್ದುದ್ದ ಪೆನ್ಸಿಲು, ಸರ್ಕಸ್ಸಿನ ಕುಳ್ಳ ಜೋಕರಿನಂತೆ ಆಗಿರುತ್ತವೆ.
ಅದೊಂದು ದಿನ ನಾವೊಂದಿಷ್ಟು ಕ್ಲಾಸ್‌ಮೇಟ್‌ಗಳು, ಸುಮಾರು ೧೦ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಹೋಟೆಲ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಭೇಟಿಯಾಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆವು. ನಾವು ಒಟ್ಟಿಗೆ ೬ ಜನ ಇದ್ದೆವು. ಟೇಬಲ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಕೂತು ಇನ್ನೇನು ಮಾತುಕತೆ ಆರಂಭಿಸಬೇಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನ ಫೋನ್ ರಿಂಗಿಸಿತು. “ಎಕ್ಸ್‌ಕ್ಯೂಸ್ ಮಿ.” ಅಂತ ಅವನೊಂದು ಮೂಲೆಗೆ ಹೋದ. ಇನ್ನೆರಡು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬನ ಫೋನ್ ಕೂಗಿತು, ಅವನೊಂದು ಮೂಲೆ ಸೇರಿದ. ಹೀಗೆ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಒಂದೊಂದು ಮೂಲೆ ಸೇರಿದರು. ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿದದ್ದು ನಾನು ಮತ್ತು ನಾನು ಆಗಾಗ ಭೇಟಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಕ್ಲಾಸ್‌ಮೇಟ್. ನಾಲ್ಕು ಜನ ನಾಲ್ಕು ಮೂಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿದರೆ, ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಆ ಕ್ಲಾಸ್‌ಮೇಟ್ ತೆಪ್ಪಗೆ ಪೆಪ್ಸಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಒಬ್ಬರ ಮುಖ ಒಬ್ಬರು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತೆವು. “ನಿನಗ್ಯಾರದೂ ಕಾಲ್ ಬರಲ್ವೇನೋ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. “ನೀನೇ ನಂಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಬಿಡು, ನಾವೂ ಅವರುಗಳು ಬರುವ ತನಕ ಮಾತಾಡ್ಕೊಂಡು ಇರೋಣ” ಎಂದ.
ನಂತರ ಬಂದ ಡ್ರೈವರ್ ಅನಿಲ್. ಇವರು ಡಾಲಸ್‌‍ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸ್ಪೋರ್ಟ್ಸ್ ಕಾರ್ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಕಾರ್‌ಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಆಸಕ್ತಿ ಉಳ್ಳವರಾಗಿದ್ದರು. ಬಂದ ಎರಡು ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಅನಿಲ್ ಭರ್ಜರಿಯಾಗಿ ಎಕ್ಸಲರೇಟರ್ ಅದುಮಿ ೧೩೦ ಮೈಲಿಗಳ ವೇಗವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದರು. ನಾವು ಟೆಕ್ಸಾಸ್ ರಾಜ್ಯ ದಾಟಿ, ಕೆನ್ಸಸ್ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದೆವು. ಈ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ವೇಗ ಮಿತಿ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು, ಆದ್ದರಿಂದ ೭೫ ಮೈಲಿಗಳ ವೇಗ ಮಿತಿಯಲ್ಲಿ, ೧೩೦ ರಲ್ಲಿ ಅನಿಲ್ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದು ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಚಿಂತೆಯಾಯಿತು. “ಅಯ್ಯೋ ಚಿಂತಿಸಬೇಡಿ. ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ರಸ್ತೆ, ಮೈಲುದ್ದಕ್ಕೂ ಒಂದು ವಾಹನವಿಲ್ಲ. ನೋಡಿ, ೧೩೦ರ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಸಲೀಸಾಗಿ ಓಡುತ್ತಿದೆ. ಇನ್ನೂ ಅರ್ಧ ಇಂಚು ಎಕ್ಸಲರೇಟರ್ ಅದುಮಲು ಬಾಕಿ ಇದೆ. ಬಾರಿಸಲಾ?” ಅಂತ ಅನಿಲ್ ಕೇಳಿದ. “ಬೇಡಪ್ಪಾ ಬೇಡ, ಇಷ್ಟೇ ಸಾಕು,” ಅಂತ ಎಲ್ಲರೂ ಕಿರುಚಿದರು. ಆ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಒಂದೆರಡು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹಿಂದಿಕ್ಕಿದಾಗ ಅದರಿಲ್ಲಿದ್ದವರು ದಿಘ್ಭ್ರಮೆಗೊಂಡು ನೋಡಿದರು. “ನನಗೆ ಕೆನ್ಸಸ್ ರಸ್ತೆಯ ವೇಗಮಿತಿ ಮತ್ತು ವಾಹನ ದಟ್ಟತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಮೊದಲೇ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡಿ ಇಲ್ಲಿ ಓಡಿಸಲು ತಗೊಂಡಿದ್ದು.” ಅಂತ ಅನಿಲ್ ವಿಜಯದ ನಗು ಬೀರಿದರು. ನಮಗೆ ಅವರ ವೇಗವನ್ನು ಆನಂದಿಸುವುದೋ ಅಥವಾ ಖಂಡಿಸುವುದೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಅರ್ಜಿ ತುಂಬಿಸಲು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಹೋದೆ. ಆ ದಿನ ನಾನು ಪೆನ್ ತಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಆಚೆ ಹೋದಾಗ ಒಬ್ಬ ವಯಸ್ಸಾದ ಅಂಕಲ್ ಜೇಬಲ್ಲಿ ಎರಡು ಪೆನ್‌ಗಳು ಕಂಡವು. “ಅಂಕಲ್ ಪೆನ್,” ಅಂತ ಸಂಕೋಚ ಪಟ್ಟು ಕೇಳಿದೆ. ಅವರು ನಗುತ್ತಾ ಪೆನ್ ಕೊಟ್ಟರು. ನಾನು ಬರೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ ಕೂಡಲೇ, ಆ ಅಂಕಲ್ “ಈಗಿನ್ ಕಾಲದ ಹುಡುಗರ ಹತ್ತಿರ ಒಂದು ಮನೆ, ಮೂರು ಸೈಟು, ಎರಡು ಕಾರ್ ಇರ್ತಾವೆ, ಆದ್ರೆ ಜೋಬಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪೆನ್ ಇರೋದಿಲ್ಲ,” ಅಂತ ಪಕ್ಕದವರ ಹತ್ರ ವ್ಯಂಗ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದು ನನ್ನ ಕಿವಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿತ್ತು. ನಾನು ಎಲ್ಲಾ ಫಿಲ್ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೆ ಗುಮಾಸ್ತನ ಬಳಿ ಹೋದೆ. ಅವನು ಅರ್ಜಿ ತಗೊಂಡು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ನೋಡಿ,
“ನಿಮ್ಮ ಅಡ್ರೆಸ್‌ ಪ್ರಕಾರ ವಿಜಯಾ ಏಜನ್ಸಿಗೆ ಟ್ರಾನ್ಸ್‌ಫರ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ, ಸರಿನಾ?” ಅಂತ ಕೇಳಿದ.
“ನನಗೆ ಏನು ಗೊತ್ತು? ಬೇಕಿದ್ರೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿ ಕೇಳಲಾ?” ಅಂತ ಅವನ ಮಾತು ಅವನಿಗೆ ಹೊಡೆದೆ. ಅವನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೇ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೇನೋ ನೋಡುತ್ತಾ,
“ಆಯ್ಯಯ್ಯೋ, ನೀವು K.Y.C ಕೊಟ್ಟಿಲ್ವಾ?” ಅಂತ ಕೇಳಿದ.
“ಅಂದ್ರೆ? Know your customer?” ಅವನು ಹೂಂ ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, “ಇನ್ನೇನು ತಿಳ್ಕೋಳ್ಳೋದು? ನಾನು ಯಾವ ತರಹ ತರ್ಲೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯ್ತಲ್ಲ? ನೋ ಯುವರ್ ಕಸ್ಟಮರ್ ಯಾಕೆ?” ಅಂದೆ.
